به گزارش فولادبان؛ براساس گزارش گروه معدن و فلزات فیچ، در سال 2021 هیدروژن سبز به طور فزاینده‌ای برای کاهش تولید کربن که اکنون در اولویت بسیاری از تولیدکنندگان فولاد در بازارهای پیشرفته است مورد استفاده قرار خواهد گرفت، زیرا صنعت فولاد حدود 9 درصد از انتشار دی‌اکسید کربن جهانی را تشکیل می‌دهد که عمدتا از تولید فولاد مبتنی بر کوره بلند ناشی می‌شود.
فیچ تاکید کرده است که سازندگان عمده فولاد از قبل به طور فعال در حال تدوین برنامه‌هایی برای استفاده از هیدروژن سبز جهت رسیدن به اهداف خنثی‌سازی کربن هستند و در ماه‌های اخیر استراتژی‌های موسوم به فولاد سبز را اتخاذ کرده‌اند. با این حال، تولید فولاد سبز با استفاده از هیدروژن تجدیدپذیر در مراحل اولیه توسعه قرار دارد و بیشتر سرمایه‌گذاری‌ها، تأسیسات ظرفیت الکترولیز را هدف قرار داده‌اند.
فیچ در ادامه گزارش خود یادآوری کرده است که هیدروژن سبز را می‌توان به دو روش در فرآیند تولید فولاد استفاده کرد. یعنی ابتدا می‌توان از هیدروژن سبز به عنوان جایگزینی برای زغال‌سنگ کک‌شو استفاده کرد. البته این روش جایگزین زغال‌سنگ کک‌شو به عنوان یک عامل احیا در کوره بلند نیست و بنابراین نمی‌تواند منجر به فولاد خنثی از کربن شود.
فیچ اشاره می‌کند که برای ایجاد فولاد سبز خالص، باید از هیدروژن سبز به عنوان کاهنده در فرایند احیای مستقیم آهن در کوره قوس الکتریکی (DRI / EAF) استفاده شود. از طریق فرایند احیای مستقیم، گندله‌های سنگ آهن با هیدروژن سبز احیا می‌شوند و تنها بخار منتشر می‌شود. سپس آهن اسفنجی در کوره قوس الکتریکی همراه با قراضه فولاد، داغ و فولاد خام تولید می‌شود.
فیچ خاطرنشان می‌کند که احتمال کربن‌زدایی برای تولید فولاد در بازارهای پیشرفته مخاطراتی را به همراه دارد. فیچ همچنین تاکید کرده است که حمایت مالی دولت‌ها از بخش فولاد در بازارهای پیشرفته در سال‌های اخیر کم بوده، اما در آینده می‌تواند به طور قابل توجهی افزایش یابد، بخصوص که بسیاری از دولت‌ها اهداف خود را برای رسیدن به خنثی‌سازی کربن در چند دهه آینده تعیین کرده‌اند.
درواقع، فیچ می‌گوید تحولاتی همچون پشتیبانی مالی از بین بردن کربن در فولاد، افزایش قیمت کربن در اتحادیه اروپا (EU)، استانداردهای دقیق‌تر برای انتشار و آخرین اهداف کاهش کربن در اتحادیه اروپا و همچنین مالیات کربن در اتحادیه اروپا، همه می‌تواند حمایت از تولید فولاد کم‌کربن را افزایش دهد. بنابراین انجام این اقدامات می‌توانند از احیای تولید فولاد در بازارهای پیشرفته حمایت کنند.
فیچ معتقد است که صنعت هیدروژن سبز هنوز نسبتا نوپا است و سیستم‌های تولید در مقیاس بزرگتر هنوز روی خط تجاری قرار ندارند؛ بنابراین تولید فولاد سبز به فناوری‌ها و زیرساخت‌های تولید و استفاده از هیدروژن سبز در مقیاس تجاری بستگی خواهد داشت.
در واقع، بزرگترین مانع برای استفاده گسترده هیدروژن سبز در صنعت فولاد، هزینه است. مقدار زیادی از برق مورد نیاز برای تولید هیدروژن از طریق الکترولیز بین 50 تا 75 درصد از کل هزینه‌های تولید را تشکیل می‌دهد که بسیار گران تمام می‌شود.
هزینه فعلی تولید فولاد با استفاده از سوخت‌های فسیلی حدود یک تا 2 دلار در هر کیلوگرم است که در مقایسه با 3 تا 6 دلار در کیلوگرم برای هیدروژن سبز، نشان‌دهنده توان رقابتی ضعیف آن است.
فیچ تاکید دارد اگرچه سرمایه‌گذاری مورد نیاز برای تولید فولاد سبز بسیار زیاد است، اما به نظر می‌رسد که رشد استاندارد انتشار جهانی، به‌ویژه در اتحادیه اروپا و چین، تولیدکنندگان فلزات را به سمت سرمایه‌گذاری در تولید فولاد سبز سوق می‌دهد و در سال‌های آتی فولاد سبز با هزینه‌ای رقابتی و در سطحی گسترده تولید خواهد شد.
