کامران وکیل در گفت‌وگوبا پایگاه خبری فولادبان افزود: مبارزه با خام فروشی و صادرات مواد اولیه در 10 سال اخیر سرلوحه سیاست وزارت صنعت قرار گرفته است و طبق این سیاست محصولات صنعتی باید پس از ایجاد ارزش افزوده صادر شود، در حالیکه شعار ارزش افزوده یا مبارزه با خام فروشی جای “تدبیر” را گرفته است.
وی ادامه داد: سالهاست بخش خصوصی می گویند کارخانه هایی که در وسط بیابان احداث می شود در آینده ای نه چندان دور با کمبود برق و آب مواجه می شوند ولی کسی به این موضوعات توجه نمی کند و نتیجه همین بی تدبیری ها این شده است که اکنون بسیاری از کارخانه با خاموشی برق مواجه شده اند.
دبیراتحادیه تولیدکنندگان وصادرکنندگان محصولات معدنی ایران تصریح کرد: متاسفانه دولتمردان ما فکر می کنند با احداث کارخانه در بین استانها و یا بیابانها می توانند ارزش افزوده ایجاد کنند درحالیکه توجه به منابع و زیر ساخت ، جاده ، بستر، حساب بانکی ، آب و برق و کشش اقلیم از عوامل اصلی موثر در تولید است.
وکیل گفت : نتیجه این بی تدبیری این شده که نصف کشور آب و نصف کشور برق ندارد و کارخانه های ایجاد شده در بیابان ها بدون ظرفیت سنجی آنها ، اکنون به ورشکستگی رسیده اند و مسئولان نیز کمترین توجهی به این موضوع ندارند.
وی در خصوص صادرات مواد خام به دیگر کشورها گفت: باید اذعان داشت تولید فولاد با برق و آب یارانه ای و دیگر نهاده هایی که در اختیار کارخانه ها قرار می گیرد ارزش افزوده ای برای کشور ایجاد نمی کند ، شما زمانی می توانید از ارزش افزوده صحبت کنید که برق و گاز کارخانه را به قیمت جهانی خریداری کنید.
دبیراتحادیه تولیدکنندگان وصادرکنندگان محصولات معدنی ایران افزود: هم اکنون میلیاردها متر مکعب سوخت بصورت یارانه یعنی یک دهم قیمت جهانی به تولیدکنندگان فولاد می دهند و مواد اولیه کارخانه انها را تامین می کنند ولی باز قیمت تمام شده محصولات تولید داخل از محصولات چینی بالاتر است.
وکیل تصریح کرد: این شرایط نه تنها ارزش افزوده ای ایجاد نمی کند بلکه موجب از بین رفتن منابع می شود.شما اگرگازصادر کنید و منابع آبی دشتها را تحدید نکنید تا دچار خشکسالی و فرو نشست نشود و برق هم با خود کنترلی مصرف کنید خیلی بصرفه تر است تا اینکه سنگ اهن را به فولاد تبدیل کنید.
وی گفت: بنیان بسیاری از کارخانه های تولیدی در ایران از ابتدا اشتباه بود در نگاهی به کارخانه های دیگر کشورها از جمله کره جنوبی می بینیم کارخانه دو میلیون تنی پسکو تخریب و سپس در کوره ذوب ریخته شد و کارخانه ای 10 میلیون تنی تاسیس شد زیرا نه فقط در کره بلکه در چین، ژاپن، اروپا و روسیه به این نتیجه رسیده اند که سوخت مصرفی کارخانه ها با اشل کوچک توجیه اقتصادی ندارد و کوره های 90 تنی اکنون به کوره های 300 و 900 هزار تنی تبدیل شده اند،اما کوره های کوچک با مصرف انرژی بالا همچنان در ایران فعالند.
دبیراتحادیه تولیدکنندگان وصادرکنندگان محصولات معدنی ایران افزود:توجیه ادامه فعالیت کوره های کوچک سوخت ارزان و تضییع شدید انرژی است ،ترکیه با علم به این موضوع تعرفه 90 دلاری روی فولاد ایران وضع کرده و سیاست ضد دامپینگ گذاشته است و می گوید چون تولیدکنندگان ایرانی مواد اولیه ارزان و مفت دارند محصولات خود را نیز ارزان به فروش می رسانند.
وکیل در ادامه گفت : این هنر نیست که سیمان تولید داخل اکنون تنی 18 دلار صادر می شود ولی ترکیه 75 دلار سیمان خود را در بازارهای جهانی می فروشد. تولید سیمان آب ، برق و گاز زیادی به مصرف می رساند بعلاوه اینکه موجب الودگی محیط زیست می شود اما تولیدکنندگان سیمان نمی توانند با قیمت مناسب در بازاهای جهانی به فروش برسانند.
وی تصریح کرد: اگر سوبسید گاز و برق از صنایع حذف شود ، کارخانه ها ورشکسته خواهند شد وقتی شما برق را صادر می کنید و از در آمد آن فولاد تولید می کنید و بعد آن فولاد را زیر قیمت بازار صادر می کنید ، ارزش افزوده ای ایجاد نشده است بلکه چرخه درآمد کند شده و منابع اولیه هم به مصرف رسیده است و این فرایند برای کشور اصلا صرفه اقتصادی ندارد .
