این واگرایی معضلی را ایجاد می کند که می تواند به روش های مختلفی حل شود، از جمله کاهش واردات سنگ آهن، افزایش تولید فولاد یا افزایش مداوم ذخایر سنگ آهن در چین.
چین که بیش از ۷۰ درصد از حجم سنگ آهن دریایی جهان را خریداری می کند، شاهد افزایش ۵/۵ درصدی واردات در سه ماهه اول بود که با این حساب حجم واردات آن به ۱۳/۳۱۰میلیون تن رسید که ۷۹/۱۵میلیون تن از میزان ۳۴/۲۹۴ میلیون تن در سه ماهه اول سال ۲۰۲۳ افزایش داشت.
در عین حال، تولید داخلی سنگ آهن چین در سه ماهه اول سال ۳/۱۵ درصد افزایش یافت و به ۱/۲۸۴میلیون تن رسید که ۷/۳۷ میلیون تن افزایش داشت.
با این حال، چین که کمی بیش از ۵۰ درصد فولاد جهان را تولید می‌کند، شاهد کاهش ۹/۱ درصدی تولید فولاد خام به ۵۵/۲۵۶ میلیون تن در سه ماهه اول نسبت به مدت مشابه سال قبل بود.
به طور کلی، تصویری که ظاهر می شود این است که چین شاهد رشد بالای واردات سنگ آهن و رشد بالای تولید داخلی سنگ آهن است، اما کاهش در تولید فولاد داشته است.
در ظاهر، راه حل این تناقض از طریق افزایش موجودی سنگ آهن در بنادر چین است.
ذخایر نظارت شده توسط مشاوران SteelHome در هفته منتهی به ۱۹ آوریل اندکی کاهش یافت و به ۱/۱۴۳میلیون تن رسید که نسبت به بالاترین سطح ۲۳ ماهه ۶/۱۴۳ میلیون تن در هفته قبل کاهش یافت.
موجودی انبارها از هفته منتهی به ۲۷ اکتبر، ۲/۳۸میلیون تن یعنی ۴/۳۶درصد افزایش یافته است.
آنچه از زمان پایین آمدن موجودی در ماه اکتبر رخ داده این است که تاجران و کارخانه‌های فولاد چین خرید خود را افزایش داده‌اند، این امر تا حدی در شتاب گرفتن رشد تولید فولاد دومین اقتصاد بزرگ جهان و تا حدودی برای بازسازی ذخایر تخلیه‌شده امیدوارکنننده است.
