به گزارش فولادبان؛ فروآلیاژ صنعتی جوان و نوپاست که طی دهه‌های اخیر توانسته است به بازوی کمکی فولادسازان کشور تبدیل شود و با افزایش تولید فولاد و بالا رفتن نیاز بازار برای استفاده از محصولات فولادی، صنعت فروآلیاژ هم به همان اندازه توسعه پیدا کرده و بازار خود را به‌دست آورده است.
دستیابی به تولید فروآلیاژهایی نظیر فروسیلیسیوم، فرومنگنز، فروسیلیکومنگنز و فروکروم در واقع رسیدن به آخرین حلقه زنجیره ارزش افزوده مواد معدنی محسوب می‌شود. فروآلیاژها در حقیقت آلیاژهایی هستند که از آهن و یک یا چند عنصر دیگر تشکیل شده‌اند و شرایط آسان همگن شدن عنصر یا عناصر مورد نظر با فولاد یا چدن مذاب را فراهم می‌کنند.
نقش این عناصر می‌تواند شامل اکسیژن‌زدایی یا ایجاد ساختار مورد نظر و دستیابی به خواص فیزیکی و شیمیایی مطلوب برای کاربردهای معین انواع فولاد و چدن باشد و همین مساله نشان می‌دهد که برای تولید محصولاتی با ارزش افزوده بالاتر نیاز به توسعه هرچه بیشتر صنایع فروآلیاژی وجود دارد.
در همین راستا، اکبر استادحسن، دبیرکل انجمن صنفی کارفرمایان صنایع فروآلیاژ ایران در گفت‌وگو با فولادبان با اشاره به تشکیل این انجمن درسال 1381 عنوان کرد: هدف از تشکیل انجمن کارفرمایان صنایع فروآلیاژ، برقراری ارتباط موثر بین واحدهای تولیدی با سازمان‌ها و ادارات دولتی بود، زیرا پیش از آن میزان تولید محصولات فروآلیاژی در ایران بسیار اندک بود و تولیدکنندگان این رسته شغلی تمام تلاششان را کردند تا بتوانند این صنعت را توسعه دهند.
وی افزود: خوشبختانه اکنون صنعت فروآلیاژ ایران به سطح تولید مناسبی دست پیدا کرده و حتی در بیشتر رسته‌های فروآلیاژ از جمله فروسیسلیم، فرومنگنز، فروکروم و فرومنیزیوم به خودکفایی رسیده‌ایم؛ به نحوی که نه تنها این دسته از فعالان صنعت فروآلیاژ نیازهای داخلی را تامین می‌کنند، بلکه بخش‌هایی از فروآلیاژهای تولیدشده در کشورمان نیز صادر می‌شود.
استادحسن درباره نحوه تامین مواد اولیه صنایع فروآلیاژی ایران نیز توضیح داد: تنوع مواد اولیه در فروآلیاژها بسیار زیاد است و بیشتر مواد اولیه مورد نیاز این صنایع از شرکت‌های داخلی تامین می‌شود؛ مثلا مواد اولیه فروسیلیسیوم داخلی است، اما برای تولید فروکروم و فرومنگنز که از سنگ منگنز به دست می‌آید، نیازمند واردات هستیم. البته بخشی از آلیاژهای فرومنگنز از سنگ‌های داخل کشور تامین می‌شود، ولی سنگ‌های داخلی، خلوص بالایی ندارند و به همین دلیل نمی‌توانیم صرفا به استفاده از آنها تکیه کنیم.
دبیرکل انجمن صنفی کارفرمایان صنایع فروآلیاژ ایران به تولید فروکروم پرکربن در ایران هم اشاره کرد و گفت: اکنون دو شرکت ایرانی در حال تولید فروکروم پرکربن هستند و میزان تولید این دو شرکت نیز بسیار بیشتر از نیاز کشور است؛ به نحوی که اکنون میزان تولید فروکروم پرکربن در کشورمان سالیانه 40 هزار تن است، اما مصرف این محصول از 8 هزار تن در سال بیشتر نیست، بنابراین، بخش کمی از آن در کشورمان مصرف می‌شود و مابقی تولیدات فروکروم پرکربن نیز به بازارهای جهانی صادر می‌شود.
وی آمار تولید فروسیلیسیوم در ایران را هم سالیانه حدود 150 هزار تن عنوان کرد و ادامه داد: حجم مصرفی فروسیلیسیوم در کشور 100 هزار تن در هر سال است که طبیعتا مازاد مصرف داخلی به بازارهای صادراتی عرضه می‌شود. تولیدکنندگان این آلیاژها نیز سال گذشته توانستند رقمی حدود 30 میلیون دلار برای کشور ارزآوی داشته باشند، اما به نظر می‌رسد امسال این رقم به دلیل پاندمی کرونا، بحران‌های اقتصادی و همچنین نیاز بیشتر صنایع داخلی فولاد با توجه به افزایش تولید محصولات فولادی در کشورمان به محصولات فروآلیاژی، در سطح پایین‌تری قرار داشته باشد.
دبیرکل انجمن صنفی کارفرمایان صنایع فروآلیاژ ایران در پایان با تاکید بر این که بخش مهمی از فروکروم منیزیوم تولیدشده در کشورمان نیز به بازارهای صادراتی راه پیدا می‌کند، تصریح کرد: در ایران سه شرکت تولید فروکروم منیزیوم وجود دارد که بخشی از تولیداتشان به مصرف داخلی، اما بخش زیادی از آن نیز صادر می‌شود.
