بهرام شکوری در گفتگو با فولادبان با اشاره به تولید 70 میلیون تن فولاد در سال تحت عنوان ابرپروژه فولادی و در دستور کار قرار گرفتن طرح‌های توسعه ای، اظهارداشت: طرح‌ها و پروژه های زیادی در حال حاضر با هدف تولید بیش از 70 تا 80 میلیون تن در دست احداث و اقدام است اما آنچه که مهم است اینکه اعداد اعلامی قرار است با چه ذخیره مواد معدنی، مواد اولیه و آهن آلاتی محقق شود؟
وی با انتقاد از بهره برداری از طرح های توسعه ای فولاد در شهرهای بی آب و کم بهره از آب، گفت: اگر قرار باشد تولید فولاد در درازمدت افزایش یابد و ذخایر فولادی کشور تا 55 میلیون تن افزایش یابد، باید استقرار و احداث کارخانه های فولاد در سواحل آبی کشور باشد تا صادرات آسان تر و سهل تر باشد ولی مشاهده می‌شود طرح‌های توسعه‌ای فولاد در استان‌هایی مانند اردبیل و زنجان که آب کافی ندارند، کلید می‌خورد و اغلب نیز به هیچیک به اسناد بالادستی پایبند نیستند.
این فعال صنعتی با تاکید بر وجود راهبرد و استراتژی برای حصول نتیجه مثبت در فعالیت های عمرانی، خاطرنشان کرد: سیاستگذاران و برنامه ریزان صنعت فولاد اگر می خواهند محصولات فولادی را صادر کنند، بهتر است واحدهای تولیدی خود را در کنار آب ایجاد و احداث کنند تا مشکل آب و حمل و نقل نداشته باشند و برای تامین مواد اولیه خود هزینه های کمتری بپردازند و در عین حال، بتوانند محصولاتشان را با هزینه های کمتری در بازارهای صادراتی به فروش برسانند.
شکوری تصریح کرد: اگر طرح‌های توسعه ای طبق برنامه و چشم انداز پیش بروند، طبیعتا نتیجه درخشانی خواهند داشت ولی زمانی که نمی‌دانیم طبق چه استراتژی باید جلو برویم، چه چشم اندازی روشنی داشته باشیم و به چه راهی می‌خواهیم برسیم، نتایج طرح‌ها همانند هزاران طرح توسعه‌ای اجرا شده گنگ و مبهم و حتی بدون سود و منافع خواهد بود.
وی جزیره ای عمل کردن سیستم‌های کشور را آفت بزرگ طرح‌های توسعه ای دانست و گفت: هر سازمان و نهادی در کشور مثل منابع طبیعی ، محیط زیست و حتی وزارت صنعت، معدن و تجارت براساس منافع و رانت‌های تخصیصی خود عمل می‌کند و بر همان اساس هم تصمیم گیری می کند و ساز خود را می زند در حالی که باید از همه این سازها یک آهنگ دربیاید که آن آهنگ، توسعه است.
این عضو اتاق بازرگانی ایران، نواختن سازهای مختلف را در یک کنسرت موسیقی حاصل همراهی تمام نوازندگان آن کنسرت بیان کرد و افزود: در این کنسرت همه با یک هارمونی کار را جلو می برند و یک آهنگ مووزون از این کنسرت بیرون می آید، در اداره ملی کشور هم سازمان‌های مختلف باید سازهای خودشان را بنوازند اما نتیجه آن باید آهنگ توسعه ، رشد و بالندگی و رفع فقر و گرسنگی باشد و اگر این آهنگ بدون هارمونی و هماهنگی باشد؛ کما اینکه تاکنون نیز آهنگ درستی نبوده است، نتیجه ای جز جزیره ای عمل کردن و ایجاد واحدهای تولیدی بی حاصل روی دست صنعت فولاد باقی نخواهند ماند.
