حسامالدین والی در گفتگو با فولادبان افزود: در حال حاضر، در مرزهای زمینی، ریلی، دریایی و ساحلی هیچگونه زیرساختی برای واردات قراضه وجود ندارد. خرید قراضه با توجه به شرایط کشور برای بخش خصوصی مقرون به صرفه نیست چراکه قیمت این محصول در منطقه 500 دلار است.
وی اضافه کرد: اگر شرکتهای بزرگ مانند فولاد مبارکه که محصولاتشان ارزش افزوده بیشتری دارد، اگر قصد واردات قراضه هم داشته باشند، باز هم نمیتوانند به این دلیل که در بخش ساحلی و اسکله زیرساختهای مورد نظر را نداریم.همچنین در بخش حمل و نقل جادهای با در نظر گرفتن قیمت بالای حمل و نقل، هزینهها چندین برابر میشود و شرایط این نوع حمل و نقل نیز بسیار ضعیف است و به میزان مورد نظر خودروی سنگین در کشور وجود ندارد.
این کارشناس صنعت فولاد با اشاره به اینکه واردات ریلی هم نیاز به حمل و نقل زمینی برای انتقال بار به ایستگاه قطار دارد، تصریح کرد: هزینههای بالا برای دستگاهها و ماشینآلات مخصوص بارگیری شرایط را به گونهای رقم میزند که واردات قراضه به هیچ وجه برای تولیدکنندگان بخش خصوصی به صرفه نیست و تنها ممکن است شرکتهای بزرگی که بخش لجستیک قویتری دارند، بتوانند چنین کاری انجام دهند.شواهد نشان میدهد شرکتی اقدامی برای واردات قراضه انجام نمیدهد و موضوع دیگری که در این میان وجود دارد این است که اگر تولیدکنندگان برای واردات قراضه از کشورهای همسایه اقدام کنند، نیاز به اخذ مجوزهایی از سازمان محیط زیست دارند که گرفتن آنها بسیار مشکل است.
وی با ذکر مثالی تصریح کرد: به عنوان مثال، اگر تولیدکننده قصد وارد کردن قراضه از عراق و افغانستان را داشته باشد، باید از سازمان انرژی اتمی، سازمان محیط زیست، صنایع دفاع و چند سازمان دیگر مجوز اخذ کند که در این میان، برخی از این دستگاهها ممکن است مجوز مورد نظر را به واردکننده ندهند بنابراین، ابتدا باید در دولت تصویب شود که از کدام کشورها میتوان قراضه وارد کرد و بعد شرکتهایی که توان مالی بالاتری دارند نسبت به واردات قراضه تصمیم بگیرند، اما بعید است شرکتهای خصوصی بتوانند کاری در این رابطه انجام دهند.
