تضاد گازی اروپا با صادرکنندگان؛ قطر تهدید به ترک بازار کرد

به گزارش فولادبان، اتحادیه اروپا در نیمه اول سال ۲۰۲۵، رکوردی بی‌سابقه در واردات گاز طبیعی مایع (LNG) به ثبت رساند. با این حال، به نظر می‌رسد این روند پایدار نباشد. دلیل آن، رویکرد جدید اتحادیه در قبال واردکنندگان گاز است: اروپا می‌خواهد ضمن واردات LNG، از تأمین‌کنندگان آن تعهداتی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای دریافت کند—درخواستی که با مقاومت جدی از سوی صادرکنندگان، به‌ویژه قطر، روبرو شده است.

به گزارش «اویل پرایس»، قطر که یکی از بزرگ‌ترین صادرکنندگان LNG به اروپا به شمار می‌رود، از جمله مخالفان اصلی مقررات جدید اقلیمی اروپاست. اتحادیه اروپا سال گذشته دستورالعملی با عنوان «الزام دقت در پایداری شرکتی» (CSDDD) تصویب کرد که شرکت‌های طرف قرارداد با اروپا را ملزم می‌کند برنامه‌ای مشخص برای دستیابی به وضعیت خالص انتشار صفر (Net Zero) ارائه دهند و به‌طور سخت‌گیرانه به آن پایبند باشند.

بر اساس این قانون، شرکت‌هایی که گردش مالی بالایی دارند—بیش از ۴۵۰ میلیون یورو در سال—در صورت تخطی ممکن است تا ۵ درصد از گردش مالی جهانی سالانه خود جریمه شوند. این الزام برای صادرکنندگانی مانند قطر، که از سال ۲۰۲۲ حدود ۱۲ تا ۱۴ درصد از واردات LNG اروپا را تأمین کرده‌اند، چالشی جدی ایجاد کرده است؛ به‌ویژه در شرایطی که اروپا دیگر نمی‌تواند به گاز روسیه تکیه کند و در حال حاضر نیز ۹۰ درصد از افزایش واردات LNG خود را از آمریکا تأمین کرده است.

در واکنش به این مقررات، اروپا اقدام به اصلاح CSDDD کرد و دامنه الزامات را کاهش داد، زمان اجرای آن را به ۲۰۲۸ به تعویق انداخت و روند گزارش‌دهی را ساده‌تر کرد. با این حال، این اقدامات برای قطر کافی نبود. در مه ۲۰۲۵، وزیر انرژی قطر در نامه‌ای به دولت بلژیک هشدار داد که اگر تغییرات بیشتری اعمال نشود، قطر ناچار است بازارهای جایگزین برای LNG و دیگر محصولات خود بیابد—بازارهایی که محیط کسب‌وکار باثبات‌تر و پذیرا‌تری داشته باشند.

اتحادیه اروپا اکنون با یک دوگانگی مهم روبروست. از یک‌سو، به واردات LNG قطر نیاز دارد، مگر اینکه بخواهد تقریباً کاملاً به گاز آمریکا متکی شود—گزینه‌ای که با هزینه بالای انرژی برای صنایع اروپایی همراه خواهد بود. از سوی دیگر، رهبران فعلی اروپا بر گذار به اقتصاد بدون کربن تأکید دارند.

در شش‌ماهه نخست ۲۰۲۵، واردات LNG اروپا به ۷۵ میلیارد متر مکعب رسید که ۴۰ درصد نسبت به سال گذشته افزایش داشت. اما تکیه‌گاه اصلی این افزایش، آمریکا بود. این اتکا اگر ادامه یابد، ممکن است هزینه انرژی در اروپا را آن‌قدر بالا ببرد که صنایع انرژی‌بر، از جمله فولادسازی، در معرض خطر جدی قرار گیرند—در حالی که همین صنایع نقش حیاتی در اقتصاد و حتی دفاع اروپا ایفا می‌کنند.

در نهایت، انتخابی سخت پیش‌روی اروپاست: یا صنعتی پویا با انرژی قابل اتکا داشته باشد، یا به سیاست‌های اقلیمی بلندپروازانه خود پایبند بماند. اروپا اکنون بیش از هر زمان به واقع‌گرایی انرژی نیاز دارد—و زمان تصمیم‌گیری فرارسیده است.