چند تفاوت مدیر کارآمد با مدیر پرمدعا

امیرحسین کاوه، یکی از فعالان صنعتی و اقتصادی در یاداشتی ارسالی به خبرگزاری فولادبان در خصوص تفاوت‌های مدیر کارآمد با مدیر پرمدعا نوشت:

۱) مدیر کارآمد از ابتدا به دنبال کار بوده و بعد از موفقیت‌ها احساس افتخار می‌کند و اگر قدر کارهای مثبت او را بدانیم خوشحال می‌شود.

این درحالیست که مدیر پر مدعا از ابتدای ورود به شرکت، توقع دارد همه قدر او را بدانند که افتخار داده و این مدیریت را قبول کرده و خوشحال می‌شود اگر همه او را بالاتر و بهتر از بقیه ببینند؛ حتی اگر هیچ کار مثبتی در سازمان انجام نداده باشد.

۲) مدیر کارآمد شرایط موجود را در ابتدای ورود به سازمان در کوتاه‌ترین زمان می‌بیند و شروع به شناسایی فرصت‌های موجود و هم‌چنین شناسایی و هم‌فکری با نیروهای خوب و با انگیزه سازمان می‌کند. وی به تحول می‌اندیشد؛ ارتقا سازمان‌دهی را توام و با کار جاری و تلاش در شرکت انجام می‌دهد.

مدیر پر مدعا ابتدا حتی کارهای جاری را با مشکل روبه رو کرده، سپس کارها را تعطیل و تغییر ساختار و چارت سازمانی را اولویت اول اعلام می‌کند، برای تغییرات پی‌درپی بیش از کارِ شرکت وقت می‌گذارد و بعد از چند ماه (گاهی بعد از چند سال) می‌گوید: سازمان ضعیف و دارای نقاط ضعف بسیار است و سپس تیر آخر را می‌زند: نمی گذارند کارم را انجام دهم! سپس با بیان اینکه قدر من را ندانستند، با تهدید به استعفا همچنان سازمان را فشل نگه می‌دارد و اگر کسی ناز آن را نکشد، با استعفا شرکت را ترک می‌کند.

۳) مدیر کارآمد درآمد خلق می‌کند و درآمد حاصله را در سازمان برای کارهای جاری و توسعه‌ای هزینه می‌کند. این مدیر، خود کارآفرین است و از نقاط قوت سازمان برای خلق پول و سود بیشتر استفاده می‌کند.

اما مدیر پر توقع و مدعی، انتظار دارد از خزانه دولت یا سهامداران خصوصی، پول به شرکت بیاورند تا او خوب خرج کند و هنگام اعتراض به عدم کسب درآمد، می‌گوید: اگر من قرار بود پول خلق کنم که برای خودم یک شرکت تاسیس می‌کردم و مدیر شما نمی‌شدم.

۴) مدیر کارآمد، برای پرسنلِ شرکت عاقلانه خرج می‌کند، ریخت و پاش نمی‌کند و حق همه را به میزان استحقاق بلافاصله می‌دهد. همچنین پرسنل خوب را تشویق و پرسنل نالایق یا تنبل را تنبیه می‌کند.

این درحالیست که مدیر پرمدعا، همیشه فقط برای کسانی که می‌بیند و نزدیک و دور بر آن هستند، تشویقی می‌نویسد و کار مثبت افراد دورتر را نمی‌تواند ببیند. همچنین از تنبیه خاطیان می‌ترسد. او گاهی اوقات بسیار بخشنده است. (البته از کیسه خلیفه! از جیب خودش خسیس ترین نفر است) بسیار راحت پاداشِ کار انجام نشده یا کاری که وظیفه‌ شخص بوده را بیش از استحقاق می‌دهد و دلش می‌خواهد به همه باج سیبیل دهد تا کسی موی دماغ نشود.

۵) مدیر کارآمد خود را وقف سازمان می‌کند؛ اما مدیر پرمدعا، سازمان را وقف خود می‌کند.

۶) مدیر کارآمد وقت، آبرو، علم، توان، اعصاب، ذهن و جان خود را در شرکتی که مدیریت می‌کند هزینه می‌کند تا موفقیت‌ها بیشتر شود.

اما مدیر پر مدعا می‌گوید نباید کوپن خود را خرج کنم، شاید جای دیگر بتوانم امتیاز بیشتری بگیرم. از طرفی موفقیت و شکست شرکت برای آن خیلی فرقی ندارد؛ چرا که خود را برای موفقیت‌ها به آب و آتش نزده و در صورت شکست حقوق و دستمزد و پاداش خود را حتی پیش پیش گرفته است!

۷) مدیر کارآمد چشم به راه کسی نمی‌ماند، دل به دریا می‌زند و با همت و توکل و اعتماد به تخصص همکاران پیش می‌رود. به مجموعه و پرسنل تحت مدیریش سرکشی می‌کند و با پرسنل ارتباط سازنده دارد!

مدیر پر مدعا، درِ اتاق خود را به روی همه بسته و خود را در پیله‌ی شأنیت مدیر ارشد پیچیده و در دسترس نیست تا سیاه لشکری، پشت و پناهش نباشد؛ از صندلی خود تکان نمی‌خورد و مرتب می‌گوید: نمی‌شود؛ بس است و چرا و چگونه.. بهانه زیاد دارد و آخرالامر کار را با تعلل و تاخیر، نیمه کاره انجام داده و در انتها اضافه می‌کند: دیدید که گفته بودم‌!

شایان ذکر است این ۷ تفاوت؛ تفاوت‌های عمومی است که برای طولانی نشدن مطلب از ذکر مابقی موارد که کم هم نیست خودداری می‌کنم.

مدیر کارآمد؛ نیاز امروز کشور ایران است و کاش مدیران پرمدعا کمی به دیگران نیز فرصت می‌دادند…