احمد رضوی نیک در گفتگو با فولادبان با اشاره به موانع موجود در صنعت فولاد مطرح کرد: طبق برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته برای افق 1404، قرار بر این شد که ظرفیت تولید فولاد به 55 میلیون تن برسد که در این زمینه مشکلاتی اعم از زیرساخت‌های لازم برای حمل و نقل ریلی و شبکه جاده‌ای وجود دارد. در واقع به نظر می‌رسد در بخش معدن هیچگونه جاده و شبکه ریلی مناسبی برای حمل و نقل مواد معدنی وجود ندارد.
وی در ادامه اضافه کرد: همچنین یکی دیگر از مهم‌ترین مسائلی که امروزه فولادسازان با آن درگیر هستند، عدم جایگزینی و ساخت کارخانجات در مناطق جغرافیایی صحیح و استاندارد است. امروزه سنگ آهن از فلات مرکزی ایران، سنگان و سایر استان‌ها به خراسان و شهرهای فولادی حمل می‌شود که با فرآوری، مجدداً در برخی دیگر از کارخانجات ارسال می‌شود. در نهایت به محصول نهایی تبدیل شده و برای صادرات به بندرها روانه می‌کنند.
کارشناس صنعت فولاد تصریح کرد: در این راستا، می‌توان گفت واحدهای تولیدی فولاد ایران به درستی تجمیع نشدند و بر همین اساس، مشکلاتی مانند عدم حمل و نقل ریلی، زیرساخت‌ها و دستورالعمل‌های مناسب و صدور مجوزهای احداث در نقاط جغرافیایی پراکنده در کشور، منجر به هزینه‌بر شدن صادرات و گرانی قیمت محصولات نهایی شده است.
به گفته رضوی نیک، در تمام دنیا معمولاً کشورها کارخانجات فولادی را در حاشیه دریا و اقیانوس احداث می‌کنند که برای صادرات و واردات محصولات مورد نیاز به شبکه ریلی، حمل و نقل و بندرها متصل باشند.
وی در پایان خاطرنشان کرد: از طرفی، به دلیل کاهش حامل‌های انرژی و زیرساخت‌ها، اکثر معادن نمی‌توانند به درستی از گاز، برق و آب استفاده کنند که این عملکرد، باعث افزایش مضاعف هزینه‌ها خواهد شد. در واقع وضعیت به گونه‌ای شده که در تابستان 45 روز تا 2 ماه برق و در زمستان نیز به همین شکل گاز قطع می‌شود که این کار منجر به کاهش تولید و عقب ماندگی از رقبا در منطقه خواهد شد.
