به گزارش پایگاه خبری فولادبان در تحلیل نشریه پولتیکو آمده است: پیشنهاد برای یک جبهه متحد علیه پکن، سنگ اصلی آتش‌بس بر تعرفه‌های فولاد بود که بین واشنگتن و بروکسل در پایان اکتبر برای پایان دادن به جنگ تجاری شعله‌ور شده توسط دونالد ترامپ در سال 2018 منعقد شد. آمریکا و اروپا متعهد شدند که با دشمن مشترک مبارزه کنند.
آنها سال‌ها تلاش کرده‌اند که این نوع بسیج‌ها را علیه پکن انجام دهند. درواقع، ایالات متحده، اتحادیه اروپا و ژاپن در اواخر سال 2017 متعهد شدند که بخش‌های جهانی با ظرفیت مازاد را مهار کنند که اشاره‌ای به فولاد چین داشت.
هیچ کس شک ندارد که چین یک مشکل بزرگ است، هم از نظر تولید مازاد یارانه‌ای و هم از نظر آسیب زیست محیطی. این کشور بیش از نیمی از فولاد جهان را تولید می‌کند و خروجی آن نیز یکی از آلاینده‌ترین فولادها در جهان است. اگر راهی برای وادار کردن چین به سبز شدن وجود داشته باشد، این امر بسیار مهم خواهد بود زیرا صنعت فولاد جهانی حدود 11 درصد از کل انتشار CO2 جهانی را تشکیل می‌دهد.
جای تعجب نیست که بیانیه مشترک فرا آتلانتیک در مورد توافق اکتبر از جزئیات کوتاهی برخوردار بود. یکی از مقامات کمیسیون اروپا اذعان کرد که هر دو طرف به هیچ یک از جزئیات توافق آینده نپرداخته‌اند. این مقام گفت: تعهد سیاسی برای امتحان این کار وجود دارد… اما مدتی طول می‌کشد تا بفهمیم که چگونه خواهد بود.
یک دیپلمات ارشد اتحادیه اروپا گفت: وزرای بازرگانی اتحادیه اروپا در نشست هفته گذشته خود به سختی به طرح کار بر روی سبز کردن فولاد اشاره کردند، زیرا این طرح بسیار پیش از موعد بود.
تلاش‌های قبلی برای رسیدگی به ظرفیت مازاد مانند مجمع جهانی ظرفیت مازاد فولاد یا مذاکرات سه‌جانبه بین اتحادیه اروپا، ایالات متحده و ژاپن در مورد یارانه‌های صنعتی نتیجه چندانی نداشته است. پاسکال لامی، کمیسر سابق بازرگانی اتحادیه اروپا و رئیس سازمان تجارت جهانی، گفت: آنچه بین ایالات متحده، اتحادیه اروپا و ژاپن برای اعمال فشار بر چین در زمینه یارانه‌ها انجام شد، به نظر من به جایی نمی‌رسد.
تا به امروز، رویکردهای ایالات متحده و اتحادیه اروپا برای محدود کردن واردات کربن سنگین سازگار نبوده است و نگرانی‌هایی را در مورد اختلافات تجاری آتی افزایش داده است. اتحادیه اروپا در ماه جولای از مالیات مرزی کربن بر واردات فولاد، آهن، سیمان، کود، آلومینیوم و برق رونمایی کرد تا رقبای خارجی را که کالاهای کثیف‌تر می‌فروشند، تحت شرایط مشابهی قرار دهند که همتایان اتحادیه اروپا با آن مواجه هستند. واشنگتن با این امر مخالفت کرده و آن را آخرین راه‌حل خوانده است.
در تئوری، تجارت جهانی می‌تواند از همگرایی فرا آتلانتیکی در قیمت‌گذاری کربن سود ببرد. اما اگر طرح ایالات متحده ایجاد یک باشگاه کربن است تا اتحادیه اروپا مالیات مرزی کربن خود را فراموش کند، پاسخ کمیسیون یک نه ساده است.
تاد تاکر، مدیر مطالعات حاکمیتی در موسسه روزولت، یک اندیشکده در واشنگتن، چندین مسیر را برای ایالات متحده و اتحادیه اروپا برای همسویی با استانداردهای کربن برای صنعت فولاد می‌بیند. او گفت که آنها می‌توانند سیستمی ایجاد کنند که به تولیدکنندگان یکدیگر برای سرمایه‌گذاری در تأسیسات تولید سبزتر و پایبندی به مقررات داخلی اعتبار می‌دهد.
با این حال، افراد درگیر در مذاکرات آتی اذعان دارند که تابلوی نقشه هنوز خالی است. اولین گام یک کارگروه فنی برای توسعه یک روش مشترک برای اندازه‌گیری میزان کربن منتشرشده در فرآیند تولید فولاد و آلومینیوم خواهد بود.
کارتل فولاد
حتی اگر دو طرف بر سر یک استاندارد مشترک و مبتنی بر کربن به توافق برسند، چالش بعدی تشویق دیگران به پیروی از آن استاندارد است.
ساده‌ترین رویکرد اعمال تعرفه بر محصولات فولاد و آلومینیوم از کشورهایی است که به آن پایبند نیستند، چیزی که هر دو طرف به آن اشاره کرده‌اند.
والدیس دامبروسکیس، رئیس تجارت اتحادیه اروپا گفت: یکی از عناصری که در مورد آن بحث خواهیم کرد این است که چگونه دسترسی به بازار را برای شرکت‌کنندگانی که شرایط بازارگرایی را برآورده نمی‌کنند یا استانداردهای مربوط به شدت کربن پایین محصولات خود را برآورده نمی‌کنند، محدود کنیم.
هدف این است که این امر هزینه فولاد کثیف را افزایش دهد و سیاست‌های داخلی را برای حمایت از تولید با شدت کمتر کربن تضمین کند. در بهترین سناریو، این امر باعث می‌شود سایر انتشاردهنده‌های اصلی برای افزایش تلاش‌های خود در زمینه آب‌وهوایی تحریک شوند.
رهبران صنعت ابراز خوش‌بینی کردند که این توافق می‌تواند چین را وادار کند حداقل برخی از شیوه‌های تجاری خود را اصلاح کند.
کوین دمپسی، رئیس و مدیر اجرایی انجمن فولاد و آهن آمریکا می‌گوید: هر کاری که بتوان انجام داد تا چینی‌ها را وادار به پرداخت هزینه برای سطح بالاتر انتشار کربن کرد، خوب است.
انجمن فولاد اروپا یوروفر هم این توافق را گامی بسیار مهم رو به جلو خواند.
اکسل اگرت، مدیرکل یوروفر، گفت: دو تا از سه بازیگر اصلی در مورد اقتصاد بازار، آب‌وهوا و ارزش‌های دموکراتیک ارزش‌های یکسانی دارند. ما در اتحادیه اروپا، مدت‌ها امیدوار بودیم که چین به سمت رویکرد غربی‌تر اقتصاد بازار حرکت می‌کند که این اتفاق نیفتاده است.
اصطکاک تجاری
با این حال، این رویکرد احتمالاً با مقاومت سازمان تجارت جهانی روبرو خواهد شد.
بروکسل به شدت می‌خواهد از این تصور که از بحث آب‌وهوا به عنوان پوششی برای نوعی کارتل فولادی فراآتلانتیک استفاده می‌کند اجتناب کند و در مذاکرات اصرار داشت که ترتیبات آتی باید مطابق با قوانین سازمان تجارت جهانی باشد.
یک مقام کمیسیون اروپا گفت: یکی از چالش‌هایی است که ما با آن روبرو خواهیم شد: یافتن راهی است برای انتقال تعهدمان به توافقنامه فولاد به روشی غیرتبعیض‌آمیز که برای همه کارآمد باشد. من صادقانه می‌گویم. من واقعاً نمی‌دانم چگونه می‌خواهیم این کار را انجام دهیم زیرا ما به هیچ یک از این جزئیات وارد نشده‌ایم.
تاکر هم گفت که ایالات متحده و اتحادیه اروپا نه تنها می‌توانند به نفوذ سیاسی خود برای سرکوب مخالفت‌ها تکیه کنند، بلکه می‌توانند دلیل قانع‌کننده‌ای داشته باشند که سیاست تجاری آنها موجه است زیرا برای دستیابی به یک هدف زیست محیطی ساخته شده است.
سازمان تجارت جهانی دلایل محدودی را ارائه می‌کند که به موجب آن کشورها می‌توانند از قوانین مستثنی شوند. یکی از آنها اقدامات مربوط به حفاظت از منابع طبیعی تمام‌نشدنی است.
در پشت صحنه، مقامات و دیپلمات‌های اتحادیه اروپا در مورد اعلامیه‌های فراآتلانتیک تردید دارند. بدیهی است که از زمان خروج ترامپ از ریاست جمهوری، تمایل به همکاری بهبود یافته است اما بی‌اعتمادی همچنان وجود دارد.
یک مثال عینی از این بی‌اعتمادی، بندی در قرارداد تعرفه‌ای است که صادرات فولاد اتحادیه اروپا را مشروط به این می‌کند که محصولات فولادی در اروپا ذوب و ریخته‌گری شده باشند. تولیدکنندگان فولاد آمریکایی برای این قانون لابی کردند تا از عرضه فولاد چین به عنوان محصول اتحادیه اروپا جلوگیری کنند. جینا ریموندو، وزیر بازرگانی ایالات متحده گفت: برای مدت طولانی، چین فولاد ارزان‌قیمت خود را از طریق اروپا به ایالات متحده ارسال می‌کرد.
